问佛

ปุจฉา: ทำไมท่านจึงไม่ประทานใบหน้าอันสะสวยใหกับสตรีทุกนางเล่า

วิสัชนา: นั่นเป็นเพียงชั่วครู่หนึ่งของดอกไม้ ที่ใช้สำหรับปิดบังดวงตาทางโลก ไม่มีความงามใดจะต้านทานจิตใจอันบริสุทธ์และเปี่ยมด้วยเมตตาได้ ข้าได้ประทานจิตใจดวงนั้นแก่สตรีทุกนาง หากแต่มีคนปล่อยให้มันถูกฝุ่นจับ

ปุจฉา: โลกมนุษย์ไฉนจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจแลเสียดาย

วิสัชนา: นี่คือโลกแห่งภาพลวงตา ลวงตาก็คือความรู้สึกเสียใจแลเสียดาย หากไม่มีความรู้สึกเสียใจแลเสียดาย ต่อให้ประทานความสุขมากกว่านี้ ก็ไม่อาจสัมผัสได้

ปุจฉา: ทำเช่นไรจึงจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป

วิสัชนา: ใจดวงหนึ่ง เกิดขึ้นก็มาพร้อมกับความโดดเดี่ยวและไม่สมบูรณ์ โดยมากก็มักจะอยู่กับความไม่สมบูรณ์นี้ไปทั้งชีวิต หากเพียงเพราะ เมื่อพานพบกับอีกครึ่งหนึ่งที่สามารถทำให้ใจนี้สมบูรณ์ได้ ไม่ละเลยข้ามผ่าน ก็ขาดซึ่งคุณสมบัติที่ครอบครองมันได้เสียแล้ว

ปุจฉา: หากพานพบคนที่เราสามารถรักได้ แต่กลับเกรงกลัวไม่มั่นใจ ควรทำเช่นไร

วิสัชนา: ความรักที่แท้จริงเกิดบนโลกเท่าไรเชียว มิพักความเปลี่ยนแปลงไม่รู้จบ หากสามารถมีความสุขร่วมกับผู้ที่มีใจรัก อย่าถามเลยว่าเป็นบุญหรือเป็นกรรม

ปุจฉา: ไฉนหิมะมักตกในยามที่เราโศกศัลย์

วิสัชนา: ฤดูหนาวใกล้จะผ่านพ้นไป เหลือร่องรอยไว้บ้าง

ปุจฉา: ทำไมทุกครั้งที่หิมะตก ล้วนแล้วแต่เป็นค่ำคืนที่เราไม่ใส่ใจ

วิสัชนา: ยามที่ไม่ใส่ใจ ผู้คนมักคลาดกับความงามที่แท้จริงมากมาย 

ปุจฉา: ถ้าเช่นนั้น ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หิมะจะตกหรือไม่

วิสัชนา: อย่ามัวแต่จับจ้องฤดูกาล จนปล่อยปละหน้าหนาวนี้ไป

ปุจฉา: ทำอย่างไร เราจึงจะมีปัญญาเทียบท่านได้

วิสัชนา: มนุษย์ มีทุกข์ ๘ ประการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย พลัดพรากจากสิ่งที่รัก จำทนกับสิ่งที่เกลียด ปรารถนาแล้วไม่ได้ เสียไปแล้ววางไม่ลง มีเพียงในยามที่จมอยู่ในความทุกข์โศก ซึมซับสัจธรรมแห่งชีวิต จึงสามารถเข้าสู่นิพพานได้

ดอกไม้เบ่งบานเองยามสู่วสันต์ ใบไม้ย่อมพลัดปลิวเมื่อสารทมาถึง ดำรงอยู่ท่ามกลางกฎเกณฑ์แห่งธรรมชาติ ต้องมองให้เข้าใจ วางให้ลง  จึงสามารถเข้าถึงอิสรภาพได้